Artroskopowe leczenie niestabilności stawu ramienno-łopatkowego

Artroskopowe leczenie niestabilności stawu ramienno-łopatkowego

Staw ramienno-łopatkowy jest stawem kulistym, najbardziej ruchomym w ciele człowieka. Umożliwia poruszanie ręką w każdym kierunku. Zbudowany jest z głowy kości ramiennej, panewki łopatki, charakterystycznego układu więzadłowego oraz mięśni znajdujących się wokół. Zarówno mięśnie, jak i struktury kostne oraz więzadłowe odgrywają rolę stabilizatorów. Szeroki zakres ruchów przyczynia się do zmniejszonej stabilności stawu oraz zwiększonej podatności na urazy.

Niestabilność stawu ramienno-łopatkowego – przyczyny

Niestabilność stawu ramienno-łopatkowego pojawia się w momencie, w którym głowa kości ramiennej zostaje wypchnięta z panewki łopatki. Główną przyczyną niestabilności jest uraz – zwichnięcie (całkowite wypchnięcie głowy kości z panewki) lub podwichnięcie (częściowe wypchnięcie głowy kości z panewki). Do tego typu urazu może dojść podczas upadku na prostą, wyciągniętą rękę. Jeżeli głowa kości ramiennej w wyniku urazu przesuwa się do przodu, mamy do czynienia z niestabilnością przednią, jeżeli do tyłu – z niestabilnością tylną. Jeżeli doszło do dwóch zwichnięć lub jeżeli chory zmaga się z ogólną wiotkością stawów, może dojść do niestabilności wielokierunkowej. Wynikiem urazu jest zaburzenie funkcjonowania struktur budujących staw ramienno-łopatkowy. Niestety raz uszkodzony staw staje się podatny na nawroty. W sytuacji, w której ramię jest „luźne” i często wyślizguje się z właściwego miejsca, można mówić o przewlekłej niestabilności stawu ramienno-łopatkowego. Zwichnięcia częściej występują u mężczyzn, szczególnie w grupie młodych ludzi (do 25 lat). Przyjmuje się, że jeżeli kontuzja pojawiła się w młodym wieku, zwiększa się ryzyko wystąpienia nawykowego zwichnięcia barku.

Uraz to nie jedyna przyczyna niestabilności stawu. Dolegliwości mogą mieć związek z nieprawidłową budową anatomiczną powierzchni stawowych, chorobami tkanki łącznej, z ogólną hipermobilnością stawu, z uwarunkowaniami genetycznymi lub z wykonywaniem ciężkiej pracy fizycznej oraz wzmożonej aktywności ruchowej (np. podczas pływania).

Niestabilność stawu ramienno-łopatkowego – objawy

Do typowych objawów, które mogą świadczyć o niestabilności, zalicza się ból pojawiający się podczas ruchu, uczucie „przeskakiwania” i braku stabilności stawu, osłabienie oraz ograniczenie funkcji kończyny, a także dyskomfort i powracająca niemożność wykonywania określonych ruchów.

Operacja

Najskuteczniejszym sposobem leczenia niestabilności stawu ramienno-łopatkowego jest zabieg przy użyciu artroskopu. Jest to operacja o niskim stopniu inwazyjności, stosunkowo bezpieczna, która nie wymaga długiej hospitalizacji, a po której rzadko dochodzi do powikłań.

W celu jej przeprowadzenia lekarz wykonuje kilka niewielkich nacięć w obrębie stawu, przez które wprowadza do wewnątrz kamerę oraz potrzebne niewielkie narzędzia chirurgiczne. Obraz z kamery widoczny jest na monitorze. Pierwszym etapem zabiegu jest uwidocznienie wszystkich struktur w jamie stawowej. Jest to możliwe po zastosowaniu roztworu soli fizjologicznej. Kolejnym etapem jest dokładna diagnostyka wszystkich struktur wewnątrz stawu. Ostatnim etapem jest przeprowadzenie procedur naprawczych. Jeżeli doszło do uszkodzeń kostnych, wykonuje się stabilizację kostną barku (odtworzenie ubytku panewki), w przypadku uszkodzeń więzadła wykonuje się rekonstrukcję tkanek miękkich. Całkowite wygojenie tkanek po operacji trwa 4-6 miesięcy.

Po operacji

Mimo małej inwazyjności zabiegu należy przestrzegać wszystkich zaleceń lekarskich. Przez krótki czas po operacji ramię powinno zostać usztywnione za pomocą temblaka lub ortezy. Kluczowa jest prawidłowa i intensywna rehabilitacja, która stopniowo pozwoli zwiększyć zakres ruchu oraz zapobiegnie bliznowaceniu się więzadeł w trakcje gojenia.

Cena zabiegu

CENA ZABIEGU ARTROSKOPOWYCH NIE OBEJMUJE KOSZTU IMPLANTU. DO CENY NALEŻY DODAĆ KOSZT IMPLANTU W ZALEŻNOŚCI OD ZUŻYCIA.